تهیه کامپوزیت و نانوکامپوزیت پلی پیرول در محیط آبی و آبی/غیر آبی با استفاده hpc و dbsna و تأثیر ag 2o روی خواص پلیمر از قبیل مورفولوژی و پایداری حرارتی و استفاده از محصول حاصل جهت جداسازی کبالت

هدف از این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت های پلی پیرول با استفاده از کلرید آهن (iii) به عنوان اکسید کننده و در حضور پایدارکننده های مختلف از قبیل هیدروکسی پروپیل سلولز و دودسیل بنزن-سولفونات سدیم در محیط آبی و آبی/غیرآبی و استفاده از آن در جداسازی یون کبالت (ii) از آب بوده است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir)، اشعه ایکس (x-ray) و آنالیز حرارتی (tga) استفاده گردید. نتایج نشان می دهند شکل شناختی، یکنواختی و اندازه ذرات به نوع و غلظت پایدارکننده و حلال بستگی دارد. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. ساختمان شیمیایی ذرات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز بررسی شد. نتایج نشان می دهد شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. هم چنین نتایج آنالیز tga نشان می دهد که افزودن اکسید فلزی به ماتریس پلیمر باعث افزایش پایداری حرارتی پلیمر می گردد. از دستگاه جذب اتمی جهت تعیین میزان غلظت کبالت پس از جداسازی استفاده شده است. بررسی نتایج جداسازی نشان می دهد که پلی پیرول در جداسازی فلز کبالت از عملکرد مطلوبی برخوردار بوده و می توان آن را به عنوان جاذب در تصفیه آب به کار برد.